Ποίημα Νο.3

6 χορδές

Νότα νότα έρχεσαι πάλι κοντά,

Και γίνομαι αέρας

Το ξύλο ουρλιάζει τρυφερά

Το μέταλλο σαν τέρας

Εγώ και εσύ αιώνια ένα

Χορδή καρδιά διώχνουν το ψέμα

Το σώμα της στα χνάρια μου πατά

Και ψάχνει εμένα

Και τότε ο ήχος που γυρνά

Σα ναυαγός που δει στεριά

Κλαίει για σένα

Κλαίει για σένα….

Τα δάχτυλα μου τραγουδούν

Το τέλος του κελιού μου

Τα μάτια που έχω μέσα μου θωρούν

Την άκρη του χεριού σου

Άσε με ταξίδι ερωτικό σε θάλασσες  να πάω

Να χάσω κάθε ιερό

Για σένα που αγαπάω..

Και τότε ο ήχος που γυρνά

Σα ναυαγός που δει στεριά

Κλαίει για σένα

Κλαίει για σένα….

Ποίημα Νο.2

Άλλη μία…

Άλλη μια που στέκομαι, άλλη μια σαν την επόμενη σφαίρα στ’ όπλο..

Άλλη μια με δεμένα μάτια, με πάει το χθες στο αύριο

Και πιάνω φωτιά μες στο νερό, γιατρειά καμιά

Άλλη μια τα λάθος μάτια βλέπουνε ελπίδες, και χάνομαι σ’ όλα όσα είπες

Είν’το σώμα ακυβέρνητο και το μυαλό λαβύρινθος

Και τα ‘γιατί’ φωνάζουνε και μάχονται τα ‘αν’

Σε γκρίζο κάδρο λύτρωση ζητώ και ψάχνω μέσα σου

Αυτά που αιώνια ποθώ..Άλλη μία που η σιγουριά του ήλιου που ανατέλλει με προσγειώνει, στα θρύψαλα γυμνός θα κοιμηθώ..

Άλλη μια, άλλη μια,  το πριν κλείνει το μάτι στο μετά..πως η ατμόσφαιρα ελπίδα θα γεννά.. 

Ποίημα Νο.1

                                                                                Κύμα

Ίσως..

Ίσως μια μέρα να φύγεις..

Ίσως μια μέρα να γλυτώσεις..

Ίσως να είναι όλα σαν το κύμα στην αμμουδιά..

Πόσα κύματα έχουν υπάρξει από γεννησιμιού του κόσμου..

Πόσα έσβησαν μέρα, πόσα νύχτα, πόσα χειμώνα και πόσα άνοιξη..

Ποιος τα θυμάται;

Ένα κύμα στην Πάφο το 89..

Ένα στο Πήλιο τότε, ένα εκεί, ένα αλλού..

Πόσα τρις κύματα χάνονται κάθε μέρα..

Κύμα νιώθω και εγώ..

Με γέννησε ο αέρας και με ‘θρεψε η θάλασσα..

Δεν είμαι μικρός μα ούτε και μεγάλος..

Βλέπω που πηγαίνω..

Υπάρχει τυφλό κύμα..;

Κύμα να μη ξέρει που να σκάσει..

Να αφρίσει..

Κύματα παγιδευμένα..κύματα που δε σκάνε και πηγαινοέρχονται..

Κύματα που ποθούν ωκεανοί να γίνουν..κύματα που ξεχνούν το υδρογόνο, το οξυγόνο..

Κύματα που λαμπιρίζουν στον ήλιο..

Και αρέσκονται να ορθώνονται στον ουρανό..

Ελέφαντες και Χούντα

Μια ολόκληρη ζωή μέσα από την τηλεόραση ακούμε για πράγματα, ιδέες και ανθρώπους που ποτέ ίσως να μη γνωρίσουμε από κοντά. Για παράδειγμα, μια ζωή βλέπω ντοκιμαντέρ για τους ελέφαντες. Μου αρέσουν. Δεν έχω δει ποτέ έναν από κοντά. Αν τύχει και εδώ όμως έναν από κοντά, εκείνη την ώρα θα αντικρίσω ένα πλάσμα για το οποίο ξέρω τόσα πολλά και το έχω παρακολουθήσει ώρες ατελείωτες σε ντοκιμαντέρ. Αναρωτιέμαι όμως..Όταν ξαφνικά το δω μπροστά μου, πόση ώρα θα μου πάρει να καταλάβω πως δε βλέπω τηλεόραση πλέον, αλλά κάτι αληθινό. Μέσα μου πιστεύω πως ο ελέφαντας δε μπορεί να με βλάψει γιατί μια ζωή τον παρακολουθώ από την ασφάλεια του σαλονιού μου και έχω εξοικειωθεί με την ιδέα του. Δεν πιστεύω πως αποτελεί κίνδυνο για μένα. Δεν μπορεί να με φτάσει. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τη δύναμη του ελέφαντα...εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που λέω μέσα μου 'Ω ρε φίλε..ελέφαντας από κοντά!' και το μυαλό μου αναρωτιέται 'τηλεόραση ή πραγματικότητα;' , ο ελέφαντας βρυχάται, μου δίνει μια και με αποτελειώνει. Γιατί άργησα να αναγνωρίσω την πραγματικότητα; Γιατί; Μήπως επειδή το γυαλί της τηλεόρασης μου μίκραινε τόσα χρόνια το μέγεθος και τη σπουδαιότητα ενός τέτοιου όντος; Ωραία..αν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ..μπείτε και στον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κείμενο αυτό, μόνο που αυτή τη φορά αντί για ελέφαντα βάλτε τη λέξη 'χούντα'...αν δεν ακούσετε βρυχηθμό, πάω πάσο..