Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις..όλα ακούγονται τόσο πεζά..μεταμφιεσμένοι Μεσσίες..τσαρλατάνοι σωτήρες..θεόπνευστοι λόγοι..στις Ευρώπες οι πλατείες των τυράννων περνάνε μία μία στα ματωμένα χέρια του καινούριου..η δικιά μας πλατεία που είναι; Δεν ξέρω που πάω..ίσως όντως η λύση να είναι ένας Μεσσίας..ο ήρωας..ο Εσταυρωμένος..που δε θα σκιαχτεί τους γραβατοφόρους, τους μπλεδοκουστουμαρισμένους με την φραντσέζικη προφορά..που πάνω από όλα θα περπατήσει το Γολγοθά που όλοι εμείς φοβόμαστε καν να σκεφτούμε το βάθος του..μέτριες ζωές σε μέτριο κάδρο..ποιος είναι έτοιμος να θυσιαστεί για να αποκτήσει η μάζα το μάρτυρά της..το σύμβολό της..τα σύμβολα μυρίζουν σίδερο και έχουν χρώμα κόκκινο..δεν είμαι εγώ αυτός, θα ήθελα να είμαι..πίστεψέ το..δεν είμαι όμως..η λύπη μου πηγάζει από τα έγκατα της ανικανότητας και της φιλαργυρίας των γύρω μου..να φύγω ή να μείνω; Μείνε για να πολεμήσεις μου είπαν..τι είναι αυτό που πρέπει να πολεμήσω και με τι όπλα; Μέσα μου φεύγω..αρχίζω να μη νιώθω του εδώ, αλλά του παντού..
