Μια ολόκληρη ζωή μέσα από την τηλεόραση ακούμε για πράγματα, ιδέες και ανθρώπους που ποτέ ίσως να μη γνωρίσουμε από κοντά. Για παράδειγμα, μια ζωή βλέπω ντοκιμαντέρ για τους ελέφαντες. Μου αρέσουν. Δεν έχω δει ποτέ έναν από κοντά. Αν τύχει και εδώ όμως έναν από κοντά, εκείνη την ώρα θα αντικρίσω ένα πλάσμα για το οποίο ξέρω τόσα πολλά και το έχω παρακολουθήσει ώρες ατελείωτες σε ντοκιμαντέρ. Αναρωτιέμαι όμως..Όταν ξαφνικά το δω μπροστά μου, πόση ώρα θα μου πάρει να καταλάβω πως δε βλέπω τηλεόραση πλέον, αλλά κάτι αληθινό. Μέσα μου πιστεύω πως ο ελέφαντας δε μπορεί να με βλάψει γιατί μια ζωή τον παρακολουθώ από την ασφάλεια του σαλονιού μου και έχω εξοικειωθεί με την ιδέα του. Δεν πιστεύω πως αποτελεί κίνδυνο για μένα. Δεν μπορεί να με φτάσει. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τη δύναμη του ελέφαντα...εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που λέω μέσα μου 'Ω ρε φίλε..ελέφαντας από κοντά!' και το μυαλό μου αναρωτιέται 'τηλεόραση ή πραγματικότητα;' , ο ελέφαντας βρυχάται, μου δίνει μια και με αποτελειώνει. Γιατί άργησα να αναγνωρίσω την πραγματικότητα; Γιατί; Μήπως επειδή το γυαλί της τηλεόρασης μου μίκραινε τόσα χρόνια το μέγεθος και τη σπουδαιότητα ενός τέτοιου όντος; Ωραία..αν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ..μπείτε και στον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κείμενο αυτό, μόνο που αυτή τη φορά αντί για ελέφαντα βάλτε τη λέξη 'χούντα'...αν δεν ακούσετε βρυχηθμό, πάω πάσο..
