Η μοναξιά του ψιλικατζή

Ένας επαγγελματικός κλάδος βιώνει καθημερινά την απόγνωση και την οικονομική υποβάθμιση. Αναφέρομαι στους παντοπώλες και τους ιδιοκτήτες ψιλικατζίδικων. Οι εν λόγω επαγγελματίες δε μπορούν να συναγωνιστούν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, ούτε στις τιμές, αλλά ούτε και στην ποικιλία. Το μπακάλικο της γειτονιάς και το συνοικιακό ψιλικατζίδικο στηριζόταν από πολλές γενιές, αλλά με την πληθώρα των προϊόντων που υπάρχουν στην αγορά και την οικονομική ευμάρεια των μεγαλοκαρχαριών στον χώρο τον τροφίμων, δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Ως αποτέλεσμα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κάθονται πίσω από το ταμείο και να κοιτούν να περνάει ο κόσμος μπροστά από το μαγαζί τους κουβαλώντας σακούλες από επώνυμα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Πρέπει να εξασφαλιστεί η επιβίωση του εν λόγου κλάδου καθώς αποτελούν ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που προωθούν και ανακυκλώνουν το τζίρο τους πίσω στην αγορά. Πρέπει να διασφαλιστούν δίκαιοι όροι στη φορολόγηση των επιχειρήσεων και όχι να συσσωρεύεται το κέρδος στα χέρια 5-10 επώνυμων σούπερ μάρκετ. Βέβαια, ο καταναλωτής κοιτάει την τσέπη του και και την άνεσή του. Θέλει να πηγαίνει σε ένα κατάστημα που να έχει όλα όσα χρειάζεται. Μην ξεχνάμε όμως πως το μπακάλικο της γειτονιάς είναι και ένας φίλος, ο οποίος θέλει και αυτός με τη σειρά του να μην μας έχει μόνο απλά πελάτες, αλλά ικανοποιημένους πελάτες. Γιατί όταν σου λείψει το αλάτι, η ζάχαρη, ή οι μπαταρίες σε αυτόν θα πεταχτείς. Στηρίξτε τον μικρομεσαίο και δε θα χάσετε...άλλωστε πάνω κάτω όλοι μικρομεσαίοι είμαστε..και όλοι μικρομεσαίοι θα γίνουμε.